Wszystko zaczęło się od tego, że twórcy kalendarzy musieli określić, jak długi jest rok. Na samym początku Rzymianie przyjęli, że rok ma 4 miesiące, a każdy z nich trwa 30 dni. Nazwano je imionami bogów: Martius (Marzec), Aprilis (Kwiecień), Maius (Maj), Iunius (Czerwiec). Początek roku przypadał wtedy na 1 marca.
Okazało się jednak, że taka miara czasu jest mocno niedoskonała, bo nie odpowiadała np. porom roku. Rzymianie powiększyli więc rok o kolejne 6 miesięcy, do 300 dni. Kolejne miesiące na zwano od łacińskich nazw liczb – Quintilis (pięć), Sextilis (sześć), September (siedem), October (osiem), November (dziewięć) i December (dziesięć). W czasach cesarstwa piąty miesiąc – Quintilis – na cześć urodzonego w nim Juliusza Cezara o chrzczono jego imieniem Iulius (Lipiec). "Swojego” miesiąca pozazdrościł Cezarowi jego następca, Oktawian August. Sextilis zyskał więc wkrótce jego imię - Augustus (Sierpień).
Dwa kolejne miesiące powiększające rok do znanych nam już dwunastu - Ianuarius (Styczeń) i Februarius (Luty) – to dzieło drugiego króla rzymskiego Numy Pompiliusza. Zreformował on kalendarz, dodając do istniejącego roku kolejne 50 dni (wcześniej do 300 dni wyliczonych dodano 4).
Rzymianom zawdzięczamy nie tylko 12-miesięczny rok, ale i nazwy owych miesięcy. W wielu współczesnych językach (np. angielskim, niemieckim czy rosyjskim) brzmią one bliźniaczo podobnie do swoich łacińskich pierwowzorów.
Bardzo Fajny blog Polecam
Źrodło:KLICK DO BLOGA
Ocena 9/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz